LOMO LK-A / LC-A

Ten aparat to chyba najsłynniejszy aparat produkcji ZSRR, Rosji i tzw. Obozu Socjalistycznego. Jego historia jest intrygująca i świetnie opowiedziana przez kanał YouTube „Fotografia analogowa”. Konstrukcja aparatu oparta jest o Cosina CX-2 (jak to często bywało w Związku Radzieckim i bywa i bywało np. w Chinach – „co tam patenty, prawa autorskie – kopiujemy”). Produkowany był przez „Leningradskoye Optiko-Mekhanicheskoye Obyedinenie – LOMO”, a premierę miał w 1984 roku. Trudno dociec dokładnie, kiedy zakończono produkcję bowiem dzięki grupie entuzjastów lomografii produkcja była wznawiana i przerywana kilka razy. Co ciekawe – aparat dalej jest produkowany w Chinach po wykupieniu praw przez Lomography i można go kupić ze strony organizacji za dość spore pieniądze (jak na dzisiaj ok. 300€).

Początkowo aparat miał oznaczenie LOMO LK-A co można było rozwinąć do opisu Lomo Kompakt Automat. Wg historyków ten aparat (ja taki właśnie mam) jest trudniej dostępny niż jego następca LC-A (Lomo Compact Automat) z zacięciem na eksport.

Aparacik sprawia bardzo miłe wrażenie i miło leży w ręce. Jest wykonany solidnie i w przeciwieństwie do wielu innych radzieckich produktów elektronika działa poprawnie. Wyposażony jest w obiektyw MINITAR 1 o stałej ogniskowej 32mm i jasności 2.8. Obsługuje następujące czułości negatywów, ustawiane małym radełkiem po lewej stronie korpusu: 25, 50, 100, 200, 400 GOST, ale trudno mi dociec, czy chodzi o stare czy nowe (identyczne z ASA) GOST-y. Ostrość ustawiana jest strefowo w zakresach: 0.8m, 1.5m, 3m i nieskończoność. Co ciekawe – aktualne ustawienie widzimy w wizjerze i łatwo możemy je zmienić patrząc na kadr zdjęcia. W zakresie ustawień przysłony (f2.8 – f16) i czasu (2 min. – 1/500 sek) aparat jest całkowicie automatyczny. Nie mamy na to wpływu. Taka praca możliwa jest przy ustawieniu trybu na „A”. Tryb ten możemy zmienić przestawiając dźwigienkę z A na jedną z przysłon: 2.8, 4, 5.6, 8, 11, 16 ale wtedy czas ustalony jest na stałe na 1/60. Wg. producenta taka „zabawa” służy do obsługi lampy błyskowej (gorąca stopka). Robiąc zdjęcia w wizjerze widzimy także sygnalizację w postaci dwu czerwonych Led. Jeżeli świeci jedna oznacza to, że dobrana ekspozycja jest poprawna, jeżeli dwie to znaczy, że czas ustawiony jest na dłuższy niż 1/30. Jeżeli nie świeci żadna musimy wymienić baterie (3 x LR44). Przesuw negatywu jak i jego zwijanie realizowane jest manualnie, jednak do aparatu możemy podłączyć moduł z silnikiem do automatycznego przesuwu (nie spotkałem takiego akcesorium na rynku wtórnym). Licznik zerowany jest automatycznie po załadowaniu filmu 135, a początkowa rozbiegówka do numeru jeden i numer klatki 36 wyróżnione są kolorem żółtym. Uruchomienie aparatu następuje w momencie odblokowania zasłony obiektywu. Jest to także blokada przed podwójną ekspozycją. 

Naciśnięcie spustu wydobywa nieco plastikowy, nie budzący zbyt dużego zaufania, dźwięk pracy migawki - i to chyba jedyna "wada" tej konstrukcji.

Poniższe zdjęcia wykonane są na ponad 40letnim negatywie FOTO 64, wywołanym w Rodinalu (1+25), a skanowanie zrealizowałem na Plustek Opticfilm 7500.